دلدار دل ببرد و زما پرده می کند

ما را ز هجر خویشتن آزرده می کند

دل برد و جان اگر ببرد نیز ظلم نیست

شاهست و حکم بر خدم و برده می کند

ما را ز هجر خویش بده گونه مرده کرد

اکنون عتاب و عربده ده مرده می کند

یکتایی دلم ز جفا هر دمی دو تا

آن طرهٔ دراز دو تا کرده می کند

طفلان دیدگان مرا دایهٔ غمش

از خون دل برای چه پرورده می کند؟

چشمش ز پیش زلف سیه دل نمی رود

وین نازنیست خود که پس پرده می کند

گلگون اشک دیده ز درد فراق او

بر روی اوحدی گذر آزرده می کند